نگاه اروپا به رقابت بایدن ضعیف با ترامپ دمدمی مزاج

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ مجامع دموکراتیک جهانی در حال حاضر ثبات خاصی ندارند و در بحبوحه آشفتگی های سیاسی بی پایان در بریتانیا پس از برگزیت، محافظه کاران به تازگی از دست حزب کارگر شکستی تاریخی متحمل شده اند. انتخابات یکشنبه گذشته فرانسه نیز باعث هرج و مرج شد، ائتلاف چپگرایان بیشترین کرسی‌ها را به دست آوردند و راست‌های افراطی در تکرار پیروزی دور نخست ناکام ماندند.

رهبران و ائتلاف های حاکم در ژاپن، آلمان و کانادا متزلزل هستند و در کانون ضعف سیاسی غرب، ایالات متحده قرار دارد که به نظر می‌آید درام انتخاباتی آن بیش از هر زمان دیگری به ظهور رئیس‌جمهوری به شدت ضعیف بینجامد.

متحدان ایالات متحده، بیشتر بایدن را بر ترامپ ترجیح می دهند یا به احتمال زیاد، دموکراتی را ترجیح می دهند که تجربه سیاست خارجی کم داشته یا بدون تجربه باشد

فریب جشن های اتحاد غرب در نشست ناتو که هفته جاری به میزبانی واشنگتن و چند روز پس از مناظره فاجعه بار جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا برابر دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق این کشور را نخورید. عملکرد ضعیف بایدن و عملکرد نامتوازن رقیب وی در دو هفته اخیر این احتمال را که متحدان واشنگتن به زودی با دولت دوم ترامپ مواجه شوند، افزایش داده است. با وجود این، زیربنای فکری متحدان آمریکا نگران‌کننده‌تر است؛ آنها معتقدند اگر بایدن در برابر افزایش فشار دموکرات‌ها برای خروج از رقابت تسلیم نشود، ایالات متحده در سال‌های آتی به طور قطع به وسیله رئیس‌جمهوری ناتوان از مدیریت راهبردی رهبری خواهد شد.

ایرادات ترامپ همچنان آشکارتر و فردی غیرعادی، احساساتی و مستبد است. آشکارا نظم بین‌المللی به رهبری ایالات متحده را تحقیر می کند و اگر چالش‌های مربوط به کهولت سن بایدن بر گزارش ها غالب شود، ترامپ (که نوامبر 2028، 82 ساله می‌شود) به طور فزاینده‌ای مستعد اختلالات ذهنی است.

متحدان ایالات متحده، بیشتر بایدن را بر ترامپ ترجیح می دهند یا به احتمال زیاد، دموکراتی را ترجیح می دهند که تجربه سیاست خارجی کم داشته یا بدون تجربه باشد. آنها ممکن است فکر کنند بهتر است رئیس‌جمهور ایالات متحده فردی از کار افتاده باشد که به وسیله مشاورانش ریاست کند تا رئیس‌جمهوری پرانرژی‌تر که از یکجانبه‌گرایی متعصبانه و ارتجاعی حمایت می‌کند. آنها از مهارت تیم بایدن در ایجاد ائتلاف برای مقابله با قدرت بلوک چین و روسیه قدردانی می کنند، ولی با دلایل موجه نگران آسیبی هستند که ترامپ ممکن است به نهادهای دموکراتیک ایالات متحده وارد کند.

صرف نظر از اینکه چه کسی برنده انتخابات ریاست جمهوری می شود، انتخاب هر یک از نامزدها باعث ایجاد بحران در رهبری آمریکا می شود و دو عامل اصلی آن را افزایش می دهد:

نخست، میزان تمرکز قدرت در ریاست جمهوری آمریکا: اداره جهان به وسیله کمیته ها دشوار است. بنابراین، با وجود اینکه کنگره نقش مهمی در سیاست خارجی دارد، مدیریت روزانه دیپلماسی، جامعه اطلاعاتی، نیروهای مسلح و سایر ابزارهای نفوذ آمریکا عمدتاً در کاخ سفید انجام می شود.

در دوران بایدن یا ترامپ، نگرانی متحدان در زمینه ثبات آمریکا چند برابر خواهد شد؛ حتی اگر بیشتر متحدان جایگزین خوبی برای همکاری نزدیک با ایالات متحده نداشته باشند

این موضوع به ویژه در زمینه مدیریت بحران صادق است. کنگره مطمئناً می‌خواهد درباره اینکه چگونه ایالات متحده به محاصره تایوان به وسیله چین پایان دهد، موضوع روسیه در استونی چگونه حل خواهد شد یا ده‌ها سناریوی بسیار قابل قبول دیگر واکنش نشان دهد. طبعاً پاسخ اولیه به عمده این سناریوها به وسیله رئیس جمهور شکل خواهد گرفت. این ذاتاً موضوع بدی نیست، تا زمانی که رئیس جمهور به وظیفه خود درست عمل کند.

دوم، افزایش چالش های ایالات متحده: برخی بحران ها برای آمریکا در حال افزایش است؛ قدرت ایران روز به روز بیشتر می شود، خاورمیانه به آستانه انفجار منطقه ای رسیده و اوکراین در جنگ فرسایشی علیه روسیه قدرتمند گرفتار شده است. ایالات متحده به شدت در اروپا مداخله و در عین حال برای بسیج اقتصادی و نظامی برای مواجهه طولانی مدت تلاش می کند. طبعاً با بدتر شدن وضعیت نظم جهانی، اهمیت رهبری ماهرانه ریاست جمهوری افزایش می یابد.

در دوران بایدن یا ترامپ، نگرانی متحدان در زمینه ثبات آمریکا چند برابر خواهد شد؛ حتی اگر بیشتر متحدان جایگزین خوبی برای همکاری نزدیک با ایالات متحده نداشته باشند. رهبران خارجی توجه زیادی به این موضوع خواهند داشت که چه کسی در رأس و چه کسی در پایین ترین نقطه راهروهای قدرت در واشنگتن قرار دارد، به این امید که مشاوران ماهر هرگونه کاستی در بخش اجرایی را جبران کنند.

بدتر اینکه ممکن است بپرسند، آیا ساختار سیاسی ای که رقابت میان دو نامزد را ایجاد می کند، هنوز می تواند مدیریت سیاسی مؤثری در لحظات دشوار داشته باشد یا اینکه انتخابات صرفاً با قدرت آشکار می کند که دیگر آمریکا ابرقدرت نیست.